Wim

Prachtige levenswijsheid van Jos Boeckx

Vrijwilliger zijn. Elke mens is een uniek exemplaar, maar sommigen zorgen voor mekaar. Niet omdat er wat te verdienen is, ook al is er daar niets mee mis. We vullen er soms onze tijd mee op, toch zien we dit niet als een job. We doen nog zoveel we kunnen, wat dat lichaam ons nog wil gunnen. Want de ouderdom is soms een handicap, het is dan gedaan met lopen op de trap. Al onze talenten mogen we gebruiken, zonder deze te veel te verbruiken. Het geeft meestal voldoening bij de vleet, staan we daarom zo vlug gereed? Zo zijn we belangrijk voor anderen, dat willen we liefst niet veranderen. We helpen allemaal toch zo graag, iets vragen, ligt soms op onze maag. We geven liever dan dat we vragen, is het dan kwetsbaar zòiets te wagen? Vrijwilliger zijn loopt ook gevaar, ook al klinkt dat misschien wat raar. Want we kunnen niet blijven geven, zo geraken we leeg en stopt het leven. Denk steeds eerst aan je mogelijkheden, dan blijf je helpen zomaar, zonder reden. 6-4-2014 Jos Boeckx